دل دوش دم از لطف الهی می زد
در ملک قدم خیمهٔ شاهی میزد
بی زحمت آب و گل دل زنده دلم
مستانه دم از نامتناهی میزد
< رباعی شمارهٔ ۸۴
رباعی شمارهٔ ۸۲ >
