هر گه که دل از خلق جدا می بینم
احوال وجود با نوا می بینم
و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم
عالم همه سر به سر خدا می بینم
< رباعی شمارهٔ ۲۴۰
رباعی شمارهٔ ۲۳۸ >