سخا و سخن جان محضست ایرا
که از خوب گویی و از خوشخویی
بماند همی زنده بی کالبد
ز من شعر نیک و ز تو نیکویی
< شمارهٔ ۱۷۵
شمارهٔ ۱۷۳ >
