تا در چشمم نشسته بودی در تاب
پیوسته همی بریختی در خوشاب
و اکنون که برون شدن به رستم ز عذاب
چون دیده ز خس برست کم ریزد آب
< رباعی شمارهٔ ۱۶
رباعی شمارهٔ ۱۴ >
