چون من به خودی نیامدم روز نخست
گر غم خورم از بهر شدن ناید چست
هر چند رهی اسیر در قبضهٔ توست
زین آمد و شد رضای تو باید جست
< رباعی شمارهٔ ۴۷
رباعی شمارهٔ ۴۵ >
