غم خوردن این جهان فانی هوسست
از هستی ما به نیستی یک نفسست
نیکویی کن اگر ترا دست رسست
کین عالم یادگار بسیار کسست
< رباعی شمارهٔ ۶۱
رباعی شمارهٔ ۵۹ >
