شبها ز فراق تو دلم پر خونست
وز بیخوابی دو دیده بر گردونست
چون روز آید زبان حالم گوید
کای بر در بامداد حالست چونست
< رباعی شمارهٔ ۷۲
رباعی شمارهٔ ۷۰ >
