رازی که سر زلف تو با باد بگفت
خود باد کجا تواند آن راز نهفت
یک ره که سر زلف ترا باد بسفت
بس گل که ز دست باد میباید رفت
< رباعی شمارهٔ ۹۲
رباعی شمارهٔ ۹۰ >
