روزی که بود دلت ز جانان پر درد
شکرانه هزار جان فدا باید کرد
اندر سر کوی عاشقی ای سره مرد
بی شکر قفای نیکوان نتوان خورد
< رباعی شمارهٔ ۱۲۸
رباعی شمارهٔ ۱۲۶ >
