چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد
زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد
اندر ره عاشقی چنان باید مرد
کز دریا خشک آید از دوزخ سرد
< رباعی شمارهٔ ۱۳۴
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ >
