بادی که ز کوی آن نگارین خیزد
از خاک جفا صورت مهر انگیزد
آبی که ز چشم من فراقش ریزد
هر ساعتم آتشی به سر بربیزد
< رباعی شمارهٔ ۱۴۴
رباعی شمارهٔ ۱۴۲ >
