دشنام که از لب تو مهوش باشد
دری شمرم کش اصل از آتش باشد
نشگفت که دشنام تو دلکش باشد
کان باد که بر گل گذرد خوش باشد
< رباعی شمارهٔ ۱۴۶
رباعی شمارهٔ ۱۴۴ >
