قائم به خودی از آن شب و روز مقیم
بیمت ز سمومست و امیدت به نسیم
با ما نه ز آب و آتشت باشد بیم
چون سایه شدی ترا چه جیحون چه جحیم
< رباعی شمارهٔ ۳۰۱
رباعی شمارهٔ ۲۹۹ >
