تا چند ز سودای جهان پیمودن
واندر بد و نیک جان و تن فرسودن
چون رزق نخواهدت ز رنج افزودن
بگزین ز جهان نشستن و آسودن
< رباعی شمارهٔ ۳۱۱
رباعی شمارهٔ ۳۰۹ >
