خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی
منزل به فلک برآورد چون ماهی
ور سرو به قامتت رسد یک راهی
بالا به زمین فروبرد چون چاهی
< رباعی شمارهٔ ۳۱۹
رباعی شمارهٔ ۳۱۷ >