تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد
گر چشمه زمزمی و گر آب حیات
آخر به دل خاک فرو خواهی شد
< رباعی شمارهٔ ۷۲
رباعی شمارهٔ ۷۰ >
