دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود
غم خوردن بیهوده نمیدارد سود
پر کن قدح می به کفم درنه زود
تا باز خورم که بودنیها همه بود
< رباعی شمارهٔ ۷۹
رباعی شمارهٔ ۷۷ >
