زان پیش که بر سرت شبیخون آرند
فرمای که تا باده گلگون آرند
تو زر نئی ای غافل نادان که ترا
در خاک نهند و باز بیرون آرند
< رباعی شمارهٔ ۸۱
رباعی شمارهٔ ۷۹ >
