از آمدن و رفتن ما سودی کو
وز تار امید عمر ما پودی کو
چندین سروپای نازنینان جهان
میسوزد و خاک میشود دودی کو
< رباعی شمارهٔ ۱۵۱
رباعی شمارهٔ ۱۴۹ >
