شیرین دهنی که از لبش جان میریخت
کفرش ز سر زلف پریشان میریخت
گر شیخ به کفر زلف او ره میبرد
خاک ره او بر سر ایمان میریخت
< رباعی شمارهٔ ۴۴
رباعی شمارهٔ ۴۲ >
