عاشق نتواند که دمی بی غم زیست
بی یار و دیار اگر بود خود غم نیست
خوش آنکه بیک کرشمه جان کرد نثار
هجران و وصال را ندانست که چیست
< رباعی شمارهٔ ۱۳۴
رباعی شمارهٔ ۱۳۲ >
