گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد
منت دارم ازو که بس برجا کرد
تاج سر من خاک سر پای کسیست
کو چشم مرا به عیب من بینا کرد
< رباعی شمارهٔ ۲۰۸
رباعی شمارهٔ ۲۰۶ >
