برای غلامحسین ساعدی

گویِ طلای گداخته

بر اطلسِ فیروزه‌گون

[سراسرِ چشم‌انداز

در رؤیایی زرین می‌گذرد.]

و شبحِ آزادْگَردِ هَیونی یال‌افشان،

که آخرین غبارِ تابستان را

کاهلانه

از جاده‌ی پُرشیب

بر می‌انگیزد.

و نقشِ رمه‌یی

بر مخملِ نخ‌نما

که به زردی

می‌نشیند.

□

طلا

و لاجورد.

طرحِ پیلی

در ابر و

احساسِ لذتی

از آتش.

چشم‌انداز را

سراسر

در آستانه‌ی خوابی سنگین

رؤیایی زرین می‌گذرد.

۱۳۴۵

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو