رها شدن بر گُرده‌ی باد است و

با بی‌ثباتی سیماب‌وارِ هوا برآمدن

به اعتمادِ استقامتِ بال‌های خویش؛

ورنه مسأله‌یی نیست:

پرنده‌ی نوپرواز

بر آسمانِ بلند

سرانجام

پَر باز می‌کند.

جهانِ عبوس را به قواره‌ی همّتِ خود بُریدن است،

آزادگی را به شهامت آزمودن است و

رهایی را اقبال کردن

حتا اگر زندان

پناهِ ایمنِ آشیانه است

و گرم‌ْجای بی‌خیالی‌ سینه‌ی مادر،

حتا اگر زندان

بالشِ گرمی‌ست

از بافه‌ی عنکبوت و تارَکِ پیله.

رهایی را شایسته بودن است

حتا اگر رهایی

دامِ باشه و قِرقی‌ست

یا معبرِ پُردردِ پیکانی

از کمانی؛

وگرنه مسأله‌یی نیست:

پرنده‌ی نوپرواز

بر آسمانِ بلند

سرانجام

پَر باز می‌کند.

۲۱ آذرِ ۱۳۵۶

نیوجرسی

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو