اینجاست ، آیید، پنجره بگشایید، ای من و دگر من ها:صد پرتو من در آب!

مهتاب ، تابنده نگر ، بر لرزش برگ، اندیشه من ، جاده مرگ.

آنجا نیلوفرهاست، به بهشت، به خدا درهاست.

اینجا ایوان ، خاموشی هوش ، پرواز روان.

در باغ زمان تنها نشدیم. ای سنگ و نگاه ، ای وهم و درخت ، آیا نشدیم؟

من صخره - من ام، تو شاخه - تو یی.

این بام گلی، آری، این بام گلی ، خاک است و من و پندار.

و چه بود این لکه رنگ ، این دود سبک ؟ پروانه گذشت؟ افسانه دمید؟

نی ، این لکه رنگ ، این دود سبک ، پروانه نبود، من بودم و تو. افسانه نبود،

ما بود و شما.