تا سواد قریه راهی بود.

چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده بومی ،

شب درون آستین هامان.

می گذشتیم از میان آبکندی خشک.

از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار،

کوله بار از انعکاس شهر های دور.

منطق زبر زمین در زیر پا جاری.

زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا میشد.

پای پوش ما که از جنس نبوت بود ما را با نسیمی از زمین می کند.

چو بدست ما به دوش خود بهار جاودان می برد.

هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر.

هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند.

جیب های ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد.

ما گروه عاشقان بودیم و راه ما

از کنار قریه های آشنا با فقر

تا صفای بیکران می رفت.

بر فراز آبگیری خود بخود سرها خم شد:

روی صورت های ما تبخیر می شد شب

و صدای دوست می آمد به گوش دوست.