آن جان که از او دلبر ما شادانست
پیوسته سرش سبز و لبش خندان است
اندازهٔ جان نیست چنان لطف و جمال
آهسته بگوئیم مگر جانانست
< رباعی شمارهٔ ۱۲۳
رباعی شمارهٔ ۱۲۱ >
