با شب گفتم گر بمهت ایمانست
این زود گذشتن تو از نقصانست
شب روی به من کرد و چنین عذری گفت
ما را چه گنه چو عشق بیپایانست
< رباعی شمارهٔ ۲۳۱
رباعی شمارهٔ ۲۲۹ >
