تا تو بخودی ترا به خود ره ندهد
چون مست شدی ز دیده بیرون نجهند
چون پاک آئی ز هر دو عالم به یقین
آنگه بنشان نفرت انگشت نهند
< رباعی شمارهٔ ۶۰۵
رباعی شمارهٔ ۶۰۳ >
