- قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : ای دل عبث مخور غم دنیا را
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲ : کار مده نفس تبه کار را
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳ : رهائیت باید، رها کن جهانرا
- قصیدهٔ شمارهٔ ۴ : یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی
- قصیدهٔ شمارهٔ ۵ : ای کنده سیل فتنه ز بنیادت
- قصیدهٔ شمارهٔ ۶ : ای دل، فلک سفله کجمدار است
- قصیدهٔ شمارهٔ ۷ : آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است
- قصیدهٔ شمارهٔ ۸ : ای عجب! این راه نه راه خداست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۹ : گویند عارفان هنر و علم کیمیاست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ : شالودهٔ کاخ جهان بر آبست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۱ : آنکس که چو سیمرغ بی نشانست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۲ : اگر چه در ره هستی هزار دشواریست
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۳ : عاقل از کار بزرگی طلبید
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۴ : ای دل، بقا دوام و بقائی چنان نداشت
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۵ : دل اگر توشه و توانی داشت
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۶ : فلک، ای دوست، ز بس بیحد و بیمر گردد
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۷ : سوخت اوراق دل از اخگر پنداری چند
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۸ : سر و عقل گر خدمت جان کنند
- قصیدهٔ شمارهٔ ۱۹ : ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی‌شود
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰ : دانی که را سزد صفت پاکی:
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۱ : هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۲ : کارها بود در این کارگه اخضر
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۳ : ای سیه مار جهان را شده افسونگر
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۴ : ای شده شیفتهٔ گیتی و دورانش
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۵ : ای بی خبر ز منزل و پیش آهنگ
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۶ : در خانه شحنه خفته و دزدان بکوی و بام
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷ : نخواست هیچ خردمند وام از ایام
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۸ : نفس گفتست بسی ژاژ و بسی مبهم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹ : تا ببازار جهان سوداگریم
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۰ : بد منشانند زیر گنبد گردان
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۱ : حاصل عمر تو افسوس شد و حرمان
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲ : دزد تو شد این زمانهٔ ریمن
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۳ : دگر باره شد از تاراج بهمن
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۴ : پردهٔ کس نشد این پردهٔ میناگون
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵ : گرت ایدوست بود دیدهٔ روشن بین
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۶ : تو بلند آوازه بودی، ای روان
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۷ : گردون نرهد ز تند رفتاری
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۸ : سود خود را چه شماری که زیانکاری
- قصیدهٔ شمارهٔ ۳۹ : ای شده سوختهٔ آتش نفسانی
- قصیدهٔ شمارهٔ ۴۰ : اگر روی طلب زائینهٔ معنی نگردانی
- قصیدهٔ شمارهٔ ۴۱ : بسوز اندرین تیه، ای دل نهانی
- قصیدهٔ شمارهٔ ۴۲ : همی با عقل در چون و چرائی