- شمارهٔ ۱ - قصیده : ذات رومی محرم آمد پاک دل کرباس را
- شمارهٔ ۲ : خیز ای دل زین برافگن مرکب تحویل را
- شمارهٔ ۳ : نبودی دین اگر اقبال مرد مصطفایی را
- شمارهٔ ۴ : ای که اطفال به گهواره درون از ستمت
- شمارهٔ ۵ : روزگار ای بزرگ چاکر تست
- شمارهٔ ۶ : تلخ کرد از حدیث خویش طبیب
- شمارهٔ ۷ : چند گویی که بیا تا بر وزانت برم
- شمارهٔ ۸ : ای برآراسته از لطف و سخا معدن خویش
- شمارهٔ ۹ : گفتی به پیش خواجه که این غزنوی غرست
- شمارهٔ ۱۰ : تا نهان گشت آفتاب خواجگان در زیر خاک
- شمارهٔ ۱۱ : مال هست از درون دل چون مار
- شمارهٔ ۱۲ - در مدح نظامی : ای که چون اندر بنان آری قصب هنگام نظم
- شمارهٔ ۱۳ : ای که هفت اقلیم و چار ارکان عالم را به علم
- شمارهٔ ۱۴ - در رثای امیر معزی : گرتیر فلک داد کلاهی به معزی
- شمارهٔ ۱۵ - در مذمت دنیا : گنده پیریست تیره روی جهان
- شمارهٔ ۱۶ : قدر مردم سفر پدید آرد
- شمارهٔ ۱۷ : عرش مقاما زر کن کعبهٔ جاهت
- شمارهٔ ۱۸ : آن تو کوری نه جهان تاریکست
- شمارهٔ ۱۹ - در هجای علی سه بوسش : پیش ازین گفتم سه بوسش را همی
- شمارهٔ ۲۰ - در مذمت بخیلی گوید : دیگ خواجه ز گوشت دوشیزه‌ست
- شمارهٔ ۲۱ - در رثای منصور سعید : خواجه منصور بپژمرد ز مرگ
- شمارهٔ ۲۲ : ای جود تو ز لذت بخشش سوال جوی
- شمارهٔ ۲۳ : به مادرم گفتم ای بد مهر مادر
- شمارهٔ ۲۴ : هر جا که روضه‌ایست وردیست
- شمارهٔ ۲۵ : به همه وقت دلیری نکنند
- شمارهٔ ۲۶ - شکایت از روزگار : ضربت گردون دون آزادگان را خسته کرد
- شمارهٔ ۲۷ : جان من خیز و جام باده بیار
- شمارهٔ ۲۸ : برخیز و برافروز هلا قبلهٔ زردشت
- شمارهٔ ۲۹ : پسر هند اگر چه خال منست
- شمارهٔ ۳۰ : ای ماه صیام ار چه مرا خود خطری نیست
- شمارهٔ ۳۱ : زین پسم با دیو مردم پیکر و پیکار نیست
- شمارهٔ ۳۲ : ای سنایی خواجگی با عشق جانان شرط نیست
- شمارهٔ ۳۳ : هر که در خطهٔ مسلمانیست
- شمارهٔ ۳۴ : آمد آن حور و دست من بربست
- شمارهٔ ۳۵ : آمد آن رگ زن مسیح پرست
- شمارهٔ ۳۶ : مرحبا بحری که آبش لذت از کوثر گرفت
- شمارهٔ ۳۷ - در توحید : ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت
- شمارهٔ ۳۸ : ای شده پیر و عاجز و فرتوت
- شمارهٔ ۳۹ - در ذم مردم بلخ : از بس غر و غر زن که به بلخند ادیبانش
- شمارهٔ ۴۰ : ای دل نیک مذهب و منهاج
- شمارهٔ ۴۱ : گفتی که بترسد ز همه خلق سنایی
- شمارهٔ ۴۲ - در رثای امیر معزی : تا چند معزای معزی که خدایش
- شمارهٔ ۴۳ : بی‌طمع باش اگر همی خواهی
- شمارهٔ ۴۴ : یک نیمه عمر خویش به بیهودگی به باد
- شمارهٔ ۴۵ : گر چه شمشیر حیدر کرار
- شمارهٔ ۴۶ : من نگویم که قاسم‌الارزاق
- شمارهٔ ۴۷ : مرا به غزنین بسیار دوستان بودند
- شمارهٔ ۴۸ : خواجه در غم من ار گفت که چون بی‌خردان
- شمارهٔ ۴۹ : چه ممسکی که ز جود تو قطره‌ای نچکد
- شمارهٔ ۵۰ : سرشگی کز غم معشوق بارم
- شمارهٔ ۵۱ : ای که از بهر خدمت در تو
- شمارهٔ ۵۲ : ای خواجه اگر قامت اقبال تو امروز
- شمارهٔ ۵۳ : چون ز بد گوی من سخن شنوی
- شمارهٔ ۵۴ - در رثای زکی الدین بلخی : روح مجرد شد خواجه زکی
- شمارهٔ ۵۵ : صدر اسلام زنده گشت و نمرد
- شمارهٔ ۵۶ : به گرمای تموز از سرد سوزش
- شمارهٔ ۵۷ - در مدح مسعود سعد سلمان : ای عمیدی که باز غزنین را
- شمارهٔ ۵۸ : شکر ایزد را که تا من بوده‌ام
- شمارهٔ ۵۹ : آنچه دی کرد به من آن پسر سر گرغر
- شمارهٔ ۶۰ : آنکه تدبیر ظفر گستر او گر خواهد
- شمارهٔ ۶۱ : با سنایی سره بود او چو یکی دانگ نداشت
- شمارهٔ ۶۲ - در جواب هجای یکی از معاندان : سرخ گویی همیشه غر باشد
- شمارهٔ ۶۳ : هیچ کس نیست کز برای سه دال
- شمارهٔ ۶۴ : از جواب و سوال ما دانی
- شمارهٔ ۶۵ : چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم
- شمارهٔ ۶۶ : خواجگانی که اندرین حضرت
- شمارهٔ ۶۷ : دل منه با زنان از آنکه زنان
- شمارهٔ ۶۸ : خادمان را ز بهر آن بخرند
- شمارهٔ ۶۹ : منشین با بدان که صحبت بد
- شمارهٔ ۷۰ : دوستی گفت صبر کن زیراک
- شمارهٔ ۷۱ : ای سنایی کسی به جد و به جهد
- شمارهٔ ۷۲ : با دلی رفته به استسقا
- شمارهٔ ۷۳ : آخر این آمدنم نزد تو تا چند بود
- شمارهٔ ۷۴ - در هجای «معجزی» شاعر : معجزی خود ز معجز ادبار
- شمارهٔ ۷۵ : چون خاک باش در همه احوال بردبار
- شمارهٔ ۷۶ : دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک
- شمارهٔ ۷۷ : چون تو شدی پیر بلندی مجوی
- شمارهٔ ۷۸ - در حادثهٔ زهر خوردن سرهنگ محمد خطیبی و انگشتری فرستادن سلطان مسعود رحمةالله علیه گوید و او را ستاید : زهی سزای محامد محمد بن خطیب
- شمارهٔ ۷۹ : ای صدر اجل قوام دولت
- شمارهٔ ۸۰ : اگر معمار جاه او نباشد
- شمارهٔ ۸۱ : عزیز عمر چنان مگذران که آخر کار
- شمارهٔ ۸۲ : با بقای پدر پسر ناید
- شمارهٔ ۸۳ : مبر تو رنج که روزی به رنج نفزاید
- شمارهٔ ۸۴ : ز راه رفتن و آسودنم چه سود و زیان
- شمارهٔ ۸۵ : داستان پسر هند مگر نشنیدی
- شمارهٔ ۸۶ : اگر رای رحمت شود با دلم
- شمارهٔ ۸۷ : چون شکرم در آب دو چشم و دلم فلک
- شمارهٔ ۸۸ : کسی کز کار قلاشی برو بعضی عیان گردد
- شمارهٔ ۸۹ : نمی‌داند مگر آنکس مراد از کشف حال آید
- شمارهٔ ۹۰ : اول خلل ای خواجه ترا در امل آید
- شمارهٔ ۹۱ : ای بس که نباشی تو و ای بس که درین چرخ
- شمارهٔ ۹۲ : کسی را که سر حقیقت عیان شد
- شمارهٔ ۹۳ : عاشق دین‌دار باید تا که درد دین کشد
- شمارهٔ ۹۴ : گر سنایی دم زند آتش درین عالم زند
- شمارهٔ ۹۵ - در رثای زکی‌الدین بلخی : ای برادر زکی بمرد و بشد
- شمارهٔ ۹۶ : ای دریغا که روز برنایی
- شمارهٔ ۹۷ : این جهان بر مثال مرداریست
- شمارهٔ ۹۸ : ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست
- شمارهٔ ۹۹ : مردمان یک چند از تقوا و دین راندند کار
- شمارهٔ ۱۰۰ : زن مخواه و ترک زن کن کاندرین ایام بار
- شمارهٔ ۱۰۱ : ای به نزد عاشقان از شاهدی
- شمارهٔ ۱۰۲ : هیچ نیکو نبود هرگز بد
- شمارهٔ ۱۰۳ - در صف خانگاه محمد منصور واقع در سرخس که وی در آن داروخانه و کتابخانه برای فقرا و درویشان بنیاد نهاد : لب روح الله ست یا دم صور
- شمارهٔ ۱۰۴ : اگر چون زر نخواهی روی عاشق
- شمارهٔ ۱۰۵ : ای سنایی به گرد حران گرد
- شمارهٔ ۱۰۶ : هر که زین پیش بود امیر سخن
- شمارهٔ ۱۰۷ : اگر ریش خواجه ببرند پاک
- شمارهٔ ۱۰۸ : ای خداوند قایم قدوس
- شمارهٔ ۱۰۹ : چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس
- شمارهٔ ۱۱۰ : ای مرد سفر در طلب زاد سفر باش
- شمارهٔ ۱۱۱ - در رثای یکی از بزرگان : گوهر روح بود خواجه وزیر
- شمارهٔ ۱۱۲ : گر مقصر شدم به خدمت تو
- شمارهٔ ۱۱۳ : ز تو ای چرخ نیلی رنگ دارم
- شمارهٔ ۱۱۴ : ثنا گفتیم ما مر خواجه‌ای را
- شمارهٔ ۱۱۵ : ای آنکه ترا در تو تویی نیست تصرف
- شمارهٔ ۱۱۶ : بجهم از بد ایام چنانک
- شمارهٔ ۱۱۷ : گفت بر دوخته مرا شعری
- شمارهٔ ۱۱۸ : طلوع مهر سعادت به ساحت اقبال
- شمارهٔ ۱۱۹ : تو مرا از نسب و جان و خرد خویش منی
- شمارهٔ ۱۲۰ : هر چند در میان دو گویم زمین و چرخ
- شمارهٔ ۱۲۱ : آن حور روح فش را بر عقل جلوه کردم
- شمارهٔ ۱۲۲ : زشت همی گویی هر ساعتم
- شمارهٔ ۱۲۳ : چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم
- شمارهٔ ۱۲۴ : ای یوسف نامی که همیشه چو زلیخا
- شمارهٔ ۱۲۵ : عمر دو نیمه‌ست و ازین بیش نیست
- شمارهٔ ۱۲۶ : چند روزی درین جهان بودم
- شمارهٔ ۱۲۷ : از زهر به مغزم رسید بویی
- شمارهٔ ۱۲۸ : خواجه بفزود ولیکن بدرم
- شمارهٔ ۱۲۹ : چون من بره سخن درون آیم
- شمارهٔ ۱۳۰ : گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده‌ام
- شمارهٔ ۱۳۱ : از خلد برین یاد کنم روی تو بینم
- شمارهٔ ۱۳۲ : دی بدان رستهٔ صرافان من بر در تیم
- شمارهٔ ۱۳۳ - در مدح عمادالدین محمدبن منصور : ای محمد نام و احمد خلق و محمودی شیم
- شمارهٔ ۱۳۴ - این قطعه را بر گور نظام الملک محمد نوشتند : ما فرش بزرگی به جهان باز کشیدیم
- شمارهٔ ۱۳۵ : گر تو به دو گانه‌ای ز ما پیشی
- شمارهٔ ۱۳۶ : ای علایی ببین و نیک ببین
- شمارهٔ ۱۳۷ : گفت حکیمی که مفرح بود
- شمارهٔ ۱۳۸ : چند گویی که زحمتت کردم
- شمارهٔ ۱۳۹ : منم آن مفلسی که کیسهٔ من
- شمارهٔ ۱۴۰ : ای به عین حقیقت اندر عین
- شمارهٔ ۱۴۱ : چنگری ای پارسا در عاشق مسکین به کین
- شمارهٔ ۱۴۲ : در طریق دین قدم پیوسته بوذر وار زن
- شمارهٔ ۱۴۳ : پای بلقاسم ز پای بلحکم بشناس نیک
- شمارهٔ ۱۴۴ : زهرهٔ مردان نداری خدمت سلطان مکن
- شمارهٔ ۱۴۵ : ای برادر خویش را زین جمع خودبینان مکن
- شمارهٔ ۱۴۶ : دعوی دین می‌کنی با نفس دمسازی مکن
- شمارهٔ ۱۴۷ : یک روز بپرسید منوچهر ز سالار
- شمارهٔ ۱۴۸ : روزگاریست که کان گهرند
- شمارهٔ ۱۴۹ : خواهد که شاعران جهان بی صله همی
- شمارهٔ ۱۵۰ : چو شعر حکیمانه گفتم ترا
- شمارهٔ ۱۵۱ : هر که چون کاغذ و قلم باشد
- شمارهٔ ۱۵۲ : ای خرد را جمال و جان را زین
- شمارهٔ ۱۵۳ - در مدح جمال المعاشرین قوال : ای جمال معاشران چونست
- شمارهٔ ۱۵۴ - در مدح بهرامشاه : خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او
- شمارهٔ ۱۵۵ - در مدح بهرامشاه : خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او
- شمارهٔ ۱۵۶ - در رثای ابوالمعالی احمد بن یوسف : رفت قاضی بلمعالی ای سنایی آه کو
- شمارهٔ ۱۵۷ - در هجای علی سه بوسش : ایا کشیخان بد اصل ای سه بوسش
- شمارهٔ ۱۵۸ : با تو باشم از تو نندیشم که با فضلی و عدل
- شمارهٔ ۱۵۹ : در چشمت ای رفیقک ای خام قلتبان
- شمارهٔ ۱۶۰ - تقاضای گوشت و انگور : ای چو ماهی نشسته در خرگاه
- شمارهٔ ۱۶۱ - در رثای محمد بهروز : اعتقاد محمد بهروز
- شمارهٔ ۱۶۲ : گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان
- شمارهٔ ۱۶۳ : ای فلک شمس شرف جاه تو
- شمارهٔ ۱۶۴ : بخور من بود دود درمنه
- شمارهٔ ۱۶۵ : ای تیر غم و رنج بسی خورده و برده
- شمارهٔ ۱۶۶ : ای زده بر فلک سراپرده
- شمارهٔ ۱۶۷ : این چه قرنست اینکه در خوابند بیداران همه
- شمارهٔ ۱۶۸ : شغل سرهنگان دین از مرد متواری مجوی
- شمارهٔ ۱۶۹ : تا کی اندر راه دین با نفس دمسازی کنی
- شمارهٔ ۱۷۰ - در مدح خواجه اسماعیل شنیزی : علم و عمل خواجه اسماعیل شنیزی
- شمارهٔ ۱۷۱ : اگر پای تو از خط خطا گامی بعیدستی
- شمارهٔ ۱۷۲ : پسری دیدم پوشیده قبای
- شمارهٔ ۱۷۳ : به هفت کشور تا شکر پنج و ده گویم
- شمارهٔ ۱۷۴ : سخا و سخن جان محض‌ست ایرا
- شمارهٔ ۱۷۵ : نکند دانا مستی نخورد عاقل می
- شمارهٔ ۱۷۶ : کسی را کو نسب پاکیزه باشد
- شمارهٔ ۱۷۷ : شربهای جهان همه خوردیم
- شمارهٔ ۱۷۸ : شد دیدهٔ من سپید از وعدت
- شمارهٔ ۱۷۹ - از زبان تیر خراس : ای لاف زنی که هر کجا هستی
- شمارهٔ ۱۸۰ : چون به ملک اندر بر آرد گردی از مردان مرد
- شمارهٔ ۱۸۱ - هم در هجای معجزی شاعر : معجز معجزی پدید آمد
- شمارهٔ ۱۸۲ - در رثای امیر معزی : شد باز گهر طبع گهرزای معزی
- شمارهٔ ۱۸۳ - و نیز : سخن را به خواب اندرون دوش گفتم
- شمارهٔ ۱۸۴ - در هجای علی سه بوسش : ای سه بوسش به آدمی ناژی
- شمارهٔ ۱۸۵ : روی من شد چو زر و دیده چو سیم
- شمارهٔ ۱۸۶ : زشتم خواندی و راست گفتی
- شمارهٔ ۱۸۷ : خسرو از مازندران آید همی
- شمارهٔ ۱۸۸ - در هجای شهابی : مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار
- شمارهٔ ۱۸۹ : خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد
- شمارهٔ ۱۹۰ : ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی
- شمارهٔ ۱۹۱ : خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل
- شمارهٔ ۱۹۲ : احوال خود چه عرض کنم هر زمان همی
- شمارهٔ ۱۹۳ : گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پریر
- شمارهٔ ۱۹۴ - در رثاء : تابوت مرا باز کن ای خواجه زمانی
- شمارهٔ ۱۹۵ : هم اکنون از هم اکنون داد بستان
- شمارهٔ ۱۹۶ : چونت نپرسم بگویی اینت کراهت
- شمارهٔ ۱۹۷ : اگر بد گمان گشتی ای دوست بر من
- شمارهٔ ۱۹۸ - در هجای معجزی : حاجت صد هزار ... قوی
- شمارهٔ ۱۹۹ : آدمی را دو بلا کرد رهی
- شمارهٔ ۲۰۰ : به خدای ار گل بهار بوی
- شمارهٔ ۲۰۱ : ای سنایی به گرد شرک مپوی
- شمارهٔ ۲۰۲ : ای روی زردفام تو بر گردن نزار
- شمارهٔ ۲۰۳ : ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
- شمارهٔ ۲۰۴ : در شهر مرد نیست ز من نابکارتر