- بخش ۱ : هرکه نامخت ازگذشت روزگار
- بخش ۲ : از خراسان به روز طاوس وش
- بخش ۳ : هم چنان سرمه که دخت خوب روی
- بخش ۴ : شب زمستان بود، کپی سرد یافت
- بخش ۵ : آن گرنج و آن شکر برداشت پاک
- بخش ۶ : دمنه را گفتا که تا: این بانگ چیست؟
- بخش ۷ : گفت: هنگامی یکی شهزاده بود
- بخش ۸ : کشتیی بر آب و کشتیبانش باد
- بخش ۹ : بانگ زله کرد خواهد کر گوش
- بخش ۱۰ : وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی
- بخش ۱۱ : هم چنان کبتی، که دارد انگبین
- بخش ۱۲ : هیچ شادی نیست اندر این جهان
- بخش ۱۳ : تا جهان بود از سر مردم فراز
- بخش ۱۴ : گفت با خرگوش خانه خان من
- بخش ۱۵ : آن که را دانم که: اویم دشمنست
- بخش ۱۶ : کار چون بسته شود بگشایدا
- بخش ۱۷ : بار کژ مردم به کنگرش اندرا
- بخش ۱۸ : آفریده مردمان مر رنج را
- بخش ۱۹ : اندر آمد مرد با زن چرب چرب
- بخش ۲۰ : شاه دیگر روز باغ آراست خوب
- بخش ۲۱ : خود ترا جوید همه خوبی و زیب
- بخش ۲۲ : پس تبیری دید نزدیک درخت
- بخش ۲۳ : باکروز و خرمی آهو به دشت
- بخش ۲۴ : خایگان تو چو کابیله شدست
- بخش ۲۵ : چون درآمد آن کدیور، مرد زفت
- بخش ۲۶ : آمد این شبدیز با مرد خراج
- بخش ۲۷ : دست و کف و پای پیران پر کلخج
- بخش ۲۸ : گر خوری از خوردن افزایدت رنج
- بخش ۲۹ : گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ
- بخش ۳۰ : آهو از دام اندرون آواز داد
- بخش ۳۱ : پادشا سیمرغ دریا را ببرد
- بخش ۳۲ : اندر آن شهری که موش آهن خورد
- بخش ۳۳ : از فراوانی، که خشکا مار کرد
- بخش ۳۴ : آنگهی گنجور مشک آمار کرد
- بخش ۳۵ : چونکه مالیده بدو گستاخ شد
- بخش ۳۶ : چون که نالنده بدو گستاخ شد
- بخش ۳۷ : کرد روبه یوزواری یک ز غند
- بخش ۳۸ : مرد دینی رفت و آوردش کنند
- بخش ۳۹ : گنبدی نهمار بر برده، بلند
- بخش ۴۰ : روز جستن تازیانی چون نوند
- بخش ۴۱ : روز جستن تازیانی چون نوند
- بخش ۴۲ : گر بزان شهر با من تاختند
- بخش ۴۳ : نان آن مدخل ز بس زشتم نمود
- بخش ۴۴ : گفت دینی را که: این دینار بود
- بخش ۴۵ : زن چو این بشنیده شد خاموش بود
- بخش ۴۶ : سرخی خفچه نگر از سرخ بید
- بخش ۴۷ : چون کشف انبوه غوغایی بدید
- بخش ۴۸ : سر فرو بردم میان آبخور
- بخش ۴۹ : خور به شادی روزگار نوبهار
- بخش ۵۰ : داشتی آن تاجر دولت شعار
- بخش ۵۱ : مرد مزدور اندر آغازید کار
- بخش ۵۲ : آشکوخد بر زمین هموارتر
- بخش ۵۳ : از تو دارم هر چه در خانه خنور
- بخش ۵۴ : گرسنه روباه شد تا آن تبیر
- بخش ۵۵ : آتشی بنشاند از تن تفت و تیز
- بخش ۵۶ : وز چکاوک نوف بینی رستخیز
- بخش ۵۷ : چون گل سرخ از میان پیلگوش
- بخش ۵۸ : شیر خشم آورد و جست از جای خویش
- بخش ۵۹ : ابله و فرزانه را فرجام خاک
- بخش ۶۰ : موی سر جغبوت و جامه ریمناک
- بخش ۶۱ : زد کلوخی بر هباک آن فزاک
- بخش ۶۲ : از دهان تو همی آید غشاک
- بخش ۶۳ : خشم آمدش و همان گه گفت: ویک
- بخش ۶۴ : ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک
- بخش ۶۵ : دم سگ بینی ابا بتفوز سگ
- بخش ۶۶ : چون فراز آید بدو آغاز مرگ
- بخش ۶۷ : ایستاده دیدم آن جا دزد و غول
- بخش ۶۸ : چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم
- بخش ۶۹ : تا به خانه برد زن را با دلام
- بخش ۷۰ : نزد آن شاه زمین کردش پیام
- بخش ۷۱ : بس که برگفته پشیمان بوده‌ام
- بخش ۷۲ : کرد باید مر مرا و او را رون
- بخش ۷۳ : پس شتابان آمد اینک پیرزن
- بخش ۷۴ : زش ازو پاسخ دهم اندر نهان
- بخش ۷۵ : چون بگردد پای او از پایدان
- بخش ۷۶ : مار و غنده کربشه با کژدمان
- بخش ۷۷ : تاک رز بینی شده دینارگون
- بخش ۷۸ : از همالان وز برادر من فزون
- بخش ۷۹ : گر درم داری، گزند آرد بدین
- بخش ۸۰ : مرد را نهمار خشم آمد ازین
- بخش ۸۱ : ار همه خوبی و نیکی دارد او
- بخش ۸۲ : تنگ شد عالم برو از بهر گاو
- بخش ۸۳ : گفت: فردا بینی‌ام در پیش تو
- بخش ۸۴ : کاش آن گوید که باشد بیش نه
- بخش ۸۵ : هیچ گنجی نیست از فرهنگ به
- بخش ۸۶ : روی هر یک چون دو هفته گرد ماه
- بخش ۸۷ : اخترانند آسمانشان جایگاه
- بخش ۸۸ : سوس پرورده به می بگداخته
- بخش ۸۹ : پر بکنده، چنگ و چنگل ریخته
- بخش ۹۰ : نزد تو آماده بدو آراسته
- بخش ۹۱ : سنجد چیلان بدو نیمه شده
- بخش ۹۲ : هست از مغز سرت، ای منگله
- بخش ۹۳ : بهترین یاران و نزدیکان همه
- بخش ۹۴ : پس بیو بارید ایشان را همه
- بخش ۹۵ : جای کرد از بهر بودن کازه‌ای
- بخش ۹۶ : گفت: ای من، مرد خام کل درای
- بخش ۹۷ : بینی و گنده دهان داری و نای
- بخش ۹۸ : پیسی و ناسور کون و گربه پای
- بخش ۹۹ : آبکندی دور و بس تاریک جای
- بخش ۱۰۰ : زشت و نافرهخته و نابخردی
- بخش ۱۰۱ : من سخن گویم، تو کانایی کنی
- بخش ۱۰۲ : دستگاه او نداند کز چه روی؟
- بخش ۱۰۳ : شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی
- بخش ۱۰۴ : چون یکی جبغبوت پستان‌بند اوی
- بخش ۱۰۵ : خم و خنبه پر ز انده، دل تهی