- شمارهٔ ۱ - در حل فال گوید : چون ز بهر فال بگشائی کتاب
- شمارهٔ ۲ - در عبرت از عاقبت کار شاه شیخ ابواسحاق : سلطان تاج بخش جهاندار امیر شیخ
- شمارهٔ ۳ - در شکایت از قرض : مرا قرض هست و دگر هیچ نیست
- شمارهٔ ۴ - در مدح رکن‌الدین عمیدالملک وزیر : خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک
- شمارهٔ ۵ - ایضا در مدح همو : صاحبقران و صاحب دیوان عمید ملک
- شمارهٔ ۶ - ایضا در مدح همو : ای جوانبخت وزیری که کند افسر سر
- شمارهٔ ۷ - در یاس از خلق و توکل به خدا : نماند هیچ کریمی که پای خاطر من
- شمارهٔ ۸ - در کنایه به کسی : در علم حساب ار زانک رای تو تبه باشد
- شمارهٔ ۹ - در حسرت بر عمر گذشته : بنای و نی همه عمرم گذشت و میگفتم
- شمارهٔ ۱۰ - در عبرت : ای عبید این گل صد برگ بر اطراف چمن
- شمارهٔ ۱۱ - در تعریض : آنکه گردون فراشت و انجم کرد
- شمارهٔ ۱۲ - در تزکیهٔ نفس خود : عبید این حرص مال و جاه تاکی
- شمارهٔ ۱۳ - در صفت قصر شیخ ابواسحاق : بفیروزی در این قصر همایون
- شمارهٔ ۱۴ - در تضمین مطلع یکی از قصاید سعدی گوید : چه تفاوت کند ار زانکه بیائی بر ما
- شمارهٔ ۱۵ - در مناجات گوید : چون در این دنیا عزیزم داشتی یارب به لطف
- شمارهٔ ۱۶ - در شکایت از قرض گوید : مردم به عیش و شادی و من در بلای قرض
- شمارهٔ ۱۷ - ایضا در شکایت از قرض گوید : وای بر من که روز شب شده‌ام
- شمارهٔ ۱۸ - در وصف معشوقه گوید : زهی لعل لب نازک میانت
- شمارهٔ ۱۹ - در وصف ایوان سلطانی گوید : چه خوش باشد در این فرخنده ایوان
- شمارهٔ ۲۰ - در نصیحت : ای دل ز اهل و اولاد دیگر مکش ملامه
- شمارهٔ ۲۱ - در حقیقت احوال خود گوید : بیش از این از ملک هر سالی مرا
- شمارهٔ ۲۲ - در حسرت بی پولی گوید : ای اقچه گرد روی کانی
- شمارهٔ ۲۳ - در وصف کاخ سلطانی گوید : نشستن با نشاط و کامرانی
- شمارهٔ ۲۴ - در وصف قلعهٔ دارالامان کرمان گوید : حریم قلعهٔ دارالامان که در عالم
- شمارهٔ ۲۵ - در مناجات گوید به وضع مطایبه : خدایا دارم از لطف تو امید