من دوش قضا یار و قدر پشتم بود
نارنج زنخدان تو در مشتم بود
دیدم که همی گزم لب شیرینش
بیدار چو گشتم سر انگشتم بود
< رباعی شمارهٔ ۶۹
رباعی شمارهٔ ۶۷ >
