تا دل ز مراعات جهان برکندم
صد نعمت را به منتی نپسندم
هر چند که نو آمدهام از سر ذوق
بر کهنه جهان چون گل نو میخندم
< رباعی شمارهٔ ۴۱
رباعی شمارهٔ ۳۹ >
