جان در غمت از خانه به کوی افتادهست
بر بوی تو در رهی چو موی افتادهست
من در طلب تو و تو ازمن فارغ
این کار عظیم پشت و روی افتادهست
< شمارهٔ ۱۸
شمارهٔ ۱۶ >
