غنچه که چو پسته لب شود خندانش
از کم عمری بر لبش آمد جانش
چون نیست بجز نیست شدن درمانش
خون میبچکد به درد از پیکانش
< شمارهٔ ۴۳
شمارهٔ ۴۱ >
