غزل شمارهٔ ۱۹۱
عمر رفت و از تو ما را صد پریشانی هنوز
وه! چه عمرست این؟ که حال ما نمی‌دانی هنوز
یک نظر دیدیم دیدارت و زان عمری گذشت
دیدها بر هم نمی‌آید ز حیرانی هنوز
چیست چندین التفات آشکارا با رقیب؟
جانب ما یک نظر ناکرده پنهانی هنوز
در صف طاعت نشستم، روی دل سوی بتان
کافری صد بار بهتر زین مسلمانی هنوز
پیش ازین، روزی هلالی ترک خوبان کرده بود
می‌کند خود را ملامت از پشیمانی هنوز