چو من به داغ بتان سوخت هر که یک چندی
هوس کند که دگر باره بیشتر سوزد
به پای شمع فتد چون که سوخت پروانه
که شعلهای چو بیابان رسد دگر سوزد
< قطعهٔ شمارهٔ ۶
قطعهٔ شمارهٔ ۴ >
