صحّاف پسر که شهرهٔ آفاق است
چون ابروی خویشتن به عالم طاق است
با سوزن مژگان بکند شیرازه
هر سینه که از دل غمش اوراق است
< رباعی شمارۀ ۱۷
رباعی شمارۀ ۱۵ >
