منگر به زمین که خاک و آبت بیند
منگر به فلک که آفتابت بیند
جانم بشود ز غیرت ای جان و جهان
گر زانکه شبی کسی به خوابت بیند
< رباعی شمارۀ ۸۱
رباعی شمارۀ ۷۹ >
