در دبستان دوش از غم و شیون خویش
میگشتم و میگریستم بر تن خویش
آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش
و آلود اشکم همه پیراهن خویش
< رباعی شمارۀ ۱۱۴
رباعی شمارۀ ۱۱۲ >
