چشم و دهن آن صنم لاله رخان
از پسته و بادام گرفتست نشان
از بس تنگی که دارد آن چشم و دهان
نه خنده در این گنجد و نه گریه در آن
< رباعی شمارۀ ۱۳۹
رباعی شمارۀ ۱۳۷ >
