ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی
رخسارهٔ گل چون رخ گلرنگت نی
از تیر مژه این دل صد پارهٔ من
میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی
< رباعی شمارۀ ۱۸۱
رباعی شمارۀ ۱۷۹ >
