هر گه که به زلف عنبر تر سایی
بیمست کزو تازه شود ترسایی
تو پای ز همت چرخ برتر سایی
چون است که نزد بنده با ترس آیی
< رباعی شمارۀ ۱۸۹
رباعی شمارۀ ۱۸۷ >
