آبی که به روزگار بندد کیمُخت
تو گه پسرش نام نهی، گاهی دخت
خانی شد و پندار در او رخت نهاد
دیگی شد و امید در او سودا پخت
< رباعی شمارهٔ ۸
رباعی شمارهٔ ۶ >
