تا گوهر جان در صدف تن پیوست
وز آب حیات گوهری صورت بست
گوهر چو تمام شد، صدف را بشکست
بر طرف کله گوشۀ سلطان بنشست
< رباعی شمارهٔ ۱۱
رباعی شمارهٔ ۹ >
