ز افسانه گری ای دل دانش نشناس
پیوسته قرین شک، ندیم وسواس
تا تو تهی از عقل و پر از پنداری
فربه نهای، از فریب داری آماس
< رباعی شمارهٔ ۱۰۴
رباعی شمارهٔ ۱۰۲ >
