غم چند خوری ز کار نا آمده پیش
رنج است نصیب مردم دوراندیش
خوش باش و جهان تلخ مکن در بر خویش
کز خوردن غم قضا نگردد کم و بیش
< رباعی شمارهٔ ۱۱۰
رباعی شمارهٔ ۱۰۸ >
