ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه
وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه
گر زانکه به ناخوشی برندت زینجا
خوش باش که رستی ز هزار اندیشه
< رباعی شمارهٔ ۱۵۲
رباعی شمارهٔ ۱۵۰ >
